ps. „Sławek”, „Wiktor”, „Waldemar”, „Wallenrod”. Urodził się 9 grudnia 1912 r. w Komarowie, podporucznik piechoty Wojska Polskiego. W latach 1935 – 1936 odbył służbę wojskową, w trakcie której ukończył Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy Piechoty 3 Dywizji Piechoty Legionów zorganizowany przy III batalionie 9 Pułku Piechoty Legionów w Tomaszowie Lubelskim. W kampanii wrześniowej walczył w 9 Pułku Piechoty Legionów początkowo jako dowódca plutonu, później dowodził 9 kompanią III batalionu. Podczas okupacji niemieckiej już jesienią 1939 r. rozpoczął działalność konspiracyjną w SZP/ZWZ na terenie Komarowa. Początkowo zastępca, następnie dowódca placówki ZWZ Komarów. Na przełomie 1940 i 1941 r. mianowany dowódcą oddziałów szturmowych i dywersji bojowej w obwodzie tomaszowskim ZWZ/AK. Dowodził w wielu akcjach dywersyjnych i walkach przeciwko Niemcom i Ukraińskiej Powstańczej Armii. W grudniu 1942 jako jeden z pierwszych uderzył na zasiedlone przez kolonistów niemieckich osadę Komarów, wieś Komarów i Wolicę Śniatycką. W marcu 1943 r. został mianowany komendantem Rejonu VII tomaszowskiego obwodu AK, a 11 listopada tego roku awansowany na porucznika rezerwy piechoty. Wiosną 1944 był pomysłodawcą i dowódcą tzw. odcinków przeciwukraińskich, które skoncentrowały zasadnicze siły obwodu w celu walki z oddziałami UPA. 10 marca 1944 dowodził polskimi oddziałami partyzanckimi, które przeprowadziły akcję odwetową atakując Sahryń. 2 czerwca 1944 dowodził wielką akcją przeciwko UPA pod Dąbrową, Rzeczycą i Ulhówkiem. Po wejściu Armii Czerwonej na teren obwodu był poszukiwany przez NKWD i UB. Ukrywał się na posterunkach milicji, których załogi składały się wówczas z dużej części z byłych żołnierzy AK i BCh. Po rozwiązaniu w styczniu 1945 AK nadal czynny w konspiracji antykomunistycznej działając w Ruchu Oporu Armii Krajowej. W maju 1945 został przeniesiony do Obwodu Hrubieszów DSZ/WiN, gdzie od czerwca do grudnia 1945 r. pełnił funkcję zastępcy komendanta obwodu. Awansowany rozkazem Nr 319 z 1 czerwca 1945 Delegata DSZ na Kraj do stopnia kapitana rezerwy. W grudniu 1945 zorganizował kanał przerzutowy do Szwecji dla „spalonych” członków organizacji. Od końca 1945 przebywał osobiście w Szwecji, skąd powrócił do kraju w maju 1946. Wydany UB przez żonę jednego z kolegów. Zatrzymany przez funkcjonariusza UB 21 września 1946 we wsi Kosowo pow. Świecie. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego Lublin z dnia 23 września 1947 został skazany na trzykrotną karę śmierci oraz utratę praw na zawsze. Na podstawie amnestii z 22 lutego 1947 karę śmierci zamieniono mu na karę 15 lat więzienia, był więziony na Zamku Lubelskim i w Centralnym Więzieniu Karnym we Wronkach. Postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z 20 czerwca 1956 na podstawie amnestii z 27 kwietnia 1956 zmniejszono mu karę do lat 10 i zarządzono natychmiastowe zwolnienie z więzienia. Na wolność wyszedł 23 sierpnia 1956. Do końca życia mieszkał we Wrocławiu, gdzie zmarł 6 marca 1986 r. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Komarowie. W dniu 9 września 1993 wyrokiem Sądu Wojskowego w Lublinie został zrehabilitowany.